Toekomstverliefd: samen bouwen aan de VuurSteen

Soms begint iets met gevoelens van onrust, verwarrende vragen en zorgen die je niet loslaten. Zo begon het ook bij de allereerste gesprekken waarin het zaadje werd geplant voor wat nu de VuurSteen heet: onze toekomstige woongemeenschap.

We spraken over onze twijfels en diepe angsten. Over hoe de wereld verandert, soms zo snel en grillig dat je nauwelijks nog weet waarop je invloed hebt. Over de klimaatcrisis, de groeiende polarisatie, en de stille teloorgang van biodiversiteit. Over wat we eigenlijk nalaten aan de mensen die na ons komen: onze kinderen, kleinkinderen. 

En steeds opnieuw kwamen we uit bij dat knagende gevoel: 

Kunnen wij eigenlijk nog wel iets doen?

Deze week hoorde ik tijdens een lezing een woord dat zich meteen een weg baande naar mijn hart. Een woord dat niet alleen iets ophelderde, maar ook iets in mij openbrak: toekomstverliefd. 

Directeur Jos van den Broek van het Brabantse trendbureau BrabantKennis vertelde in deze lezing over de kracht van een andere blik. Over denken in mogelijkheden. Niet blijven hangen in wat er misgaat, maar nieuwsgierig worden naar wat er wél kan. Niet wachten tot de wereld ons iets beters biedt, maar zélf in beweging komen. 

Hij zei: “Hoop is niet genoeg. Wat we nodig hebben, is iets dat ons hart aanzet tot actie.” En zo kwam dat woord: toekomstverliefd. 

Van machteloosheid naar verlangen

Wat Jos van den Broek daarna vertelde over hoe je toekomstverliefdheid vormgeeft, raakte me dieper dan ik had verwacht. Want het leek alsof hij sprak over precies dat wat wij met de VuurSteen willen doen als woongemeenschap. 

We zijn zo gewend om bij grote vraagstukken naar buiten te kijken: naar de politiek, het systeem, de industrie, of ‘de mensen daarboven’. Maar wat als de echte vraag is: wat kun jíj zelf doen om een andere werkelijkheid te bouwen? 

Bij de VuurSteen kiezen we ervoor om niet te blijven steken in cynisme of uitstelgedrag, maar om het verlangen toe te laten. We weten heus wel dat niet alles maakbaar is. Maar we geloven dat er wél iets kan ontstaan, als je daarvoor de juiste voedingsbodem creëert. 

Liefde voor een plek

Volgens Jos begint toekomstverliefdheid met liefde voor een plek, want juist die plek kun je gebruiken als motor voor verandering. En dat is precies wat wij aan het doen zijn. We zoeken niet zomaar een stuk grond, maar een plek waar we samen leven en iets nieuws opbouwen. 

Liefde voor een plek is geen abstract ideaal. Het zit in het samen planten van een voedselbos. In het ruiken van verse aarde. In het delen van een maaltijd met groenten uit de moestuin. Het zit in modder aan je laarzen, een bankje in de zon, een onverwacht gesprek met een buur die even komt aanwaaien. 

Soms vragen mensen of de VuurSteen bedoeld is als project voor onze oude dag. Een manier om voor elkaar te zorgen als we straks gebrekkig en hulpbehoevend worden. Ook de zorgcrisis – met het schrijnende tekort aan personeel – hangt immers als een doemscenario boven ons hoofd. 

Maar eigenlijk is het precies andersom. 

We willen nú al een gemeenschap vormen waarin omkijken naar elkaar vanzelfsprekend is. Een plek waar we niet wachten op ouderdom, ziekte of eenzaamheid achter de geraniums, maar waar het samenleven zélf uitnodigt tot voluit leven. 

We bouwen met de VuurSteen aan onze eigen blue zone, een plek waar gezondheid, verbondenheid en betekenis zijn verweven met het dagelijks bestaan. We zullen zo veel langer energiek, levendig en rozebrillerig blijven dan onze eigen opa’s en oma’s. 

Want dat is de kracht van een goed gekozen plek: je hoeft niet meer ‘gezond’ of ‘duurzaam’ te leven als extra doel. Het zit ingebakken in de manier waarop je bouwt, woont en leeft. 

En dat is voor mij de kern van toekomstverliefdheid.

We doen dit niet omdat we iets van anderen verwachten, maar omdat we ernaar verlangen. Omdat we geloven dat een andere toekomst mogelijk is als je de juiste dingen aandacht geeft. En omdat we – ondanks alles wat ons soms onzeker maakt – verliefd zijn op wat komen gaat.